گفتم که براز اوج برین شد بختم

وز ملک نهاده چون سلیمان تختم

خود را چو بمیزان خرد برسختم

از بنگه دونیان کم آمدرختم

همی گفت آه ازین وارونه بختم

تو گویی شاخ محنت را درختم

گفتم که بر از اوج برین شد بختم

و ز ملک نهاده چون سلیمان تختم‌

خود را چو بمیزان خرد بر سختم

از بنگه دونیان کم آمد رختم

گفتم که براز اوج برین شد بختم

وز ملک نهاده چون سلیمان تختم‌

اکنون که بمیزان خرد بر سختم

از بنگه دونیان کم آمد رختم‌

گفتم که بر از اوج برین شد بختم

وز ملک نهاده چون سلیمان تختم‌

خود را چو بمیزان خرد برسختم

از بنگه لولیان کم آمد رختم‌

گفتم که براز اوج برین شد بختم

وز ملک نهاده چون سلیمان تختم‌

اکنون که بمیزان خرد بر سختم

از بنگه دونیان کم آمد رختم‌

در کوچ‌گه اوفتاد رختم

چون سست شدم مگیر سختم

موئی به مویش به هنر به بختم

پخته و سنجیده درو ریختم

که از شاخ جوانی بر درختم

دو غنچه ناشگفته داشت بختم

در خواب چنان نمود بختم

کاختر به فلک نهاد رختم

چون گنج هنر گشاد بختم

نوباوهٔ غیب گشت رختم

از دود درون سیاه بختم

بی رختی من بس است رختم

سپهر نیلگون در سوک بختم

چو نیلوفر زد اندر نیل رختم

اگر رحمت کنی سلطان تختم

بعین فقر دولت یار بختم