جانا به سحر چشم جهانی ببسته‌ای

زین حلقه‌های زلف که بر هم شکسته‌ای

آخر چه فتنه‌ای؟ که ز عشق تو در جهان

برخاست رستخیز و تو فارغ نشسته‌ای

حقّا که در مشهّرۀ لعل فستقی

[...]

صد طنابش آب از سر رفته ای

کاردش بر استخوان بگذشته ای

آسوده تر نه ملک خراسان گرفته ای

آهسته تر نه رایت سنجر شکسته ای

تو مغرور بر خویشتن گشته‌ای

ندانی ز یک کودک آشفته‌ای