چو شمشیرزن گُرز دستان بدید

همی کرد ازو خویشتن ناپدید

زمانی نگه کرد و نیکو بدید

همی گشت رنگ رخش ناپدید

چو گور دلاور کمندش بدید

شد از چشم او در زمان ناپدید

خروشید چون روی رستم بدید

که نام تو باد از جهان ناپدید

چو گشتاسپ روی نبیره بدید

شد از آب دیده رخش ناپدید

جهانجوی چون روی دختر بدید

ز مغز جوان شد خرد ناپدید

چو از دور جای پرستش بدید

شد از آب دیده رخش ناپدید

گنهکار چون روی بیژن بدید

خرد شد ز مغز سرش ناپدید

چو کاموس دست و گشادش بدید

بزیر سپر کرد سر ناپدید

چو گودرز روی تهمتن بدید

شد از آب دیده رخش ناپدید

چو افراسیاب آن سپه را بدید

که سالارشان رستم آمد پدید

سپهدار چون گرد تیره بدید

کزو لشکر ترک شد ناپدید

چو کیخسرو آن رزم ترکان بدید

که خورشید گشت از جهان ناپدید

هر کان رخ و آن زلف و لب دید

می معدن سیم و روز جفت شب دید

هر کان خط و خذ و زلف و آن غبغب دید

خورشید بقوس و ماه در عقرب دید

درفش شه هندوان را بدید

کزآن سو بر قلبگه شد پدید

بمسکینی چو ایشان را لقب دید

همه افعالشان عین ادب دید

برگذشت و پردهٔ دیگر بدید

گشت پیدا درد چشم او پدید

آن خیالی که شه اندر خواب دید

در رخ مهمان همی آمد پدید

هر که اول مؤمنست اول بدید

هر که آخر کافر او را شد پدید

خویش‌بین چون از کسی جرمی بدید

آتشی در وی ز دوزخ شد پدید