دو فرزند آن نامور پارسا

خورش ساختندی بر پادشا

همی‌ساختی تا سر پادشا

کند تیز برکار آن پارسا

کسی کو بود بر خرد پادشا

روان را ندارد به راه هوا

بدو گفت با دانشی پارسا

که گردد برو ابلهی پادشا

ازان پس بپرسیدش از پادشا

که فرماروانست بر پارسا

چنین داد پاسخ که ای پادشا

مده گنج هرگز بناپارسا

به کسری چنین گفت کای پادشا

جهاندار و بیدار و فرمانروا

زمان تا زمان یک ز دیگر جدا

شدندی برمادر پارسا

کلید درگنج دو پادشا

که بودند بادانش و پارسا

که خواهید برخویشتن پادشا

که دانید زین دوجوان پارسا

دگر گفت با هرکسی پادشا

بزرگ است و بخشنده و پارسا

که رنج آید از بیشی گنج ما

نه چونین بود داد از پادشا

که بی‌دین جهان به که بی‌پادشا

خردمند باشد برین بر گوا

هرآنگه که شد تخت بی‌پادشا

خردمندی و دین نیارد بها

چنین داد پاسخ که آن پادشا

که باشد پرستنده و پارسا

به شهری که بیداد شد پادشا

ندارد خردمند بودن روا

سزد گر هرآنکو بود پارسا

بگرید برین نامور پادشا

کسی را که یزدان کند پادشا

بنازد بدو مردم پارسا

از آزردن مردم پارسا

و دیگر کشیدن سر از پادشا

دگر بهرهٔ مردم پارسا

سدیگر پرستنده پادشا