بدو گفت جز تو کسی کدخدای

چه باید همی با تو اندر سرای

مر آن پادشا را در اندر سرای

یکی بوستان بود بس دلگشای

ز هر گوشت از مرغ و از چارپای

خورشگر بیاورد یک یک به جای

بجَستند خورشیدرویان ز جای

از آن غلغل نامور کدخدای

اگر بارهٔ آهنینی به پای

سپهرت بساید نمانی به جای

چو آمد دل نامور باز جای

به تخت کیان اندر آورد پای

همه هر چه دید اندر او چارپای

بیفگند و زیشان بپرداخت جای

خروشید و برجست لرزان ز جای

بدرید و بسپرد محضر به پای

ازان چرم کاهنگران پشت پای

بپوشند هنگام زخم درای

نهاد از بر تخت ضحاک پای

کلاه کئی جست و بگرفت جای

ز خون چنان بی‌زبان چارپای

چه آمد بر آن مرد ناپاک رای

که او داشتی گنج و تخت و سرای

شگفتی به دلسوزگی کدخدای

چو بشنید از او این سخن کدخدای

بکرد آنچه گفتش بدو رهنمای

که ما همگنان آن نبینیم رای

که هر باد را تو بجنبی ز جای

به تخت کیان اندر آورد پای

همی خواندندیش خاور خدای

بجنبید مر سلم را دل ز جای

دگرگونه‌تر شد به آیین و رای

هیون فرستاده بگزارد پای

بیامد به نزدیک توران خدای

ز بیگانه پردخته کردند جای

سگالش گرفتند هر گونه رای

پس آنگه بگویش که ترس خدای

بباید که باشد به هر دو سرای

بر آنسان به زین اندر آورد پای

که از باد آتش بجنبد ز جای