مانده بر جای و هیچ جایی نه

غرق تیمار و آشنایی نه

کور و در دست او عصایی نه

عور و بر دوش او کسایی نه

ای روی ترا جمله جهان آئینه

در مملکت هستی تو مائی نه

حسن تو که از روی بتان مرئی شد

رای تو بدی و دیگری رائی نه

از صفت ذات را رهایی نه

وز خدا خلق را جدایی نه