ای مرا کُشته در جدایی خویش

زنده کرده به آشنایی خویش

جمشید یقین شدم ز پیدایی خویش

خورشید منور از نکورایی خویش

در گوشهٔ غم با دل سودایی خویش

بردم سبق از جهان به تنهایی خویش

دلم خون گشت از رسوایی خویش

بجان میآیم از تنهایی خویش

منم امروز در یکتائی خویش

نیندیشم من از رسوائی خویش

آیدم مهمان به تنهائی خویش

فرد آید سوی سودائی خویش

خجلم من ز بینوایی خویش

شرمسار از گریز پایی خویش

تو دانی که من پادشائی خویش

بزرگی و کار و کیائی خویش

فارغ از وهم غم افزایی خویش

کردم اقرار به بینایی خویش

سلطنت یافت از گدایی خویش

کامران شد ز بی‌نوایی خویش