ای ماه تمام برنیایی آخر

جانی که همی رخ ننمایی آخر

چون جان به لطافت و چو ماهی به جمال

جان من و ماه من کجایی آخر

تا چند ز زاهد ریائی آخر

دُردی درکش که مردِ مائی آخر

ما را جگر از زهد ریائی خون شد

ای رندِ‌قلندری کجائی آخر

همه سودا‌ست ای سودایی آخر

همی سودا چه می‌پیمایی آخر‌؟

هم باز خورد به تو بلایی آخر

واندر تو رسد ز من دعایی آخر

درد دل من چنین نماند پنهان

سر بر کند این درد به جایی آخر

هم باز خورد به تو بلایی آخر

واندر تو رسد ز من دعایی آخر

چون مادر من، کجایی آخر؟

روی از چه نمی‌نمایی آخر؟