در دیده دل نشستنت جای گرفت

اندوه توام ز فرق تا پای گرفت

جان و دل و رأی و خردم رفت و غمت

جای دل و جان و خرد و رای گرفت

دل را چو هوای آن دل آرای گرفت

دست غمش آمد و مرا پای گرفت

گفتی که اگر صبر کنم نیک آید

تا نیک آید بد آمد و جای گرفت

دل را هوس زلف دلارای گرفت

یکباره شد اندر خم او جای گرفت

بر پای نهاد بند زلف مشکین

کاریست دراز این که در پای گرفت

عشق در هر دلی که جای گرفت

دست برد اندرون و پای گرفت

رفتی و غمت به سینه ام جای گرفت

سودای توام جا به سراپای گرفت

چندانکه گذشت سیل اشکم ز میان

باران دو دیده در رخم جای گرفت