نگه کرد و زخم مرا پای دار

زمانی کنون پای بر جای دار

ازین بار در پیش من پای دار

سپه را بیارای و بر جای دار

بدو گفت کای شاه پس جای دار

یکی زخم گرز مرا پای دار

برهنه کن دوش، دل برجای دار

بعد از آن چوبی قوی را پای دار

عشق بر مرده نباشد پایدار

عشق را بر حی جان‌افزای دار

گر بشنوی نصیحت مردان به گوش دل

فردا امید رحمت و عفو خدای دار

بشنو که از سعادت جاوید برخوری

ور نشنوی خذوه فغلوه پای دار

نگویم چو جنگ آوری پای دار

چو خشم آیدت عقل بر جای دار