به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم

تمام چشم ز شوق فنای خویشتنم

ره گریز نبسته است هیچ کس بر من

اسیر بند گران وفای خویشتنم

به بی نیازی من ناز می کند همت

[...]

چو سایه در ره عشق از قفای خویشتنم

بس است خضر ره آواز پای خویشتنم

نمی‌روم ز چمن هیچ فصل، آن مرغم

که گل بریزد و من بر وفای خویشتنم

ز کعبه منفعلم، زانکه در حرم نگذاشت

[...]

چو درد عشق تو کرد آشنای خویشتنم

غمت چرا نخورد غم برای خویشتنم

دلم چه یافته در کوچه پریشانی؟

که می‌برد همه عمر از قفای خویشتنم

مرا کرشمه دیگر فریب داد ای گل

[...]

چه افتم که خود آفت‌فزای خویشتنم

همه بلای من و من بلای خویشتنم

به باغ دهر ز بیم گزند هر ناکس

همیشه دشمن نشو و نمای خویشتنم

اگرچه خاک رهم جمله بر سر خویشم

[...]

نکرد عشق تو، مطلب روای خویشتنم

ستاره‌سوختهٔ داغ‌های خویشتنم