جهل و کوریت سر به چاه کشد

علم و بینندگی به ماه کشد

دین سر عالمی به ماه کشد

که سر جاهلی به راه کشد

نیست آنکو سری به راه کشد

بهلش تاقلان شاه کشد

هر که بینم که پس زانوی غم آه کشد

میرم از غم که مبادا ز غم آن ماه کشد

با وجود قد رعناش اگر زاهد را

دل به طوبی کشد از همت کوتاه کشد

هرکه از پیرهنش نکهت جان یافت کجا

[...]

گر مصور مه من نقش تو دلخواه کشد

نکشد همچو تو دلخواه، مگر ماه کشد

تن من کاهی و بار غم تو کوهی، چون

بار چون کوه کسی با تن چون کاه کشد

تا به کی ای مه بی مهر ز هجرت شب و روز

[...]