چو خسرو ببیند سپاه تو را

همان مردی و پایگاه تو را

چو این کرده باشی سپاه تو را

همان در جهان نیک خواه تو را

سپاه تو را کام و راه تو را

همان زنده پیلان و گاه تو را

چو آهو رباید سپاه تو را

چو گلزارشان رزمگاه تو را

همان دم ببخشد گناه تو را

به گردون برآرد کلاه تو را

زمین که گنج روان گفته خاک راه تو را

به حشر پس ندهد کشته نگاه تو را

خلد به دیده محشر خدنگ بیداری

به خواب بیند اگر شور صیدگاه تو را

فریب چرب زبانان نوید وصل دهد

[...]

چو دیدیم این فر و جاه تو را

همان حشمت و دستگاه تو را

بدینجا شدم تا سپاه تو را

بدانم دگر دستگاه تو را

که بخشد به من بر،گناه تو را

کند سرخ روی سیاه تو را