که پوشیده رویان او در نهان

سرآرند برخویشتن بر زمان

چوبشنید دانا ز نوشین روان

سرش پرسخن گشت و گویا زبان

نکوهش نباشد که دانا زبان

گشاده کند نزد نوشین‌روان

خردمند ودانا و روشن روان

تنش زین جهانست وجان زان جهان

شنیدند گفتار مرد جوان

فروبست فرتوت را زو زبان

چنین داد پاسخ که هر کو زبان

ز بد بسته دارد نرنجد روان

همان گرد بر گرد او موبدان

سخن گو چو بوزرجمهر جوان

ندارد نگه راز مردم زبان

همان به که نیکی کنی درجهان

تو نیرو دهی تا مگر در جهان

نخسبد ز من مور خسته روان

بدو گفت یک هفته ما را زمان

ببازیم هشتم به روشن‌روان

فرستاده آمد چو باد دمان

به نزدیک طلخند تیره روان

که چندان به پیچید برزم این جوان

که برخویشتن بر سر آرد زمان

چنین داد پاسخ که ای مهربان

نشاید که برمن شوی بدگمان

که او را بدست کسی بد زمان

که مردم رهایی نیابد ازان

بدین گونه بد تا چمان و چران

چنین تا سر آمد بروبر زمان

بدرگه شهنشاه نوشین‌روان

که نامش بماناد تا جاودان

نه این پای دارد بگیتی نه آن

سرآید همی نیک و بد بی‌گمان

چه فرمان دهد شهریار جهان‌؟

ز کار چنان خرد کودک نوان‌؟

یکی دست برداشته به آسمان

همی‌خواهد از کردگار جهان

زمانی نباشد بدان شادمان

باندیشه دارد همیشه روان