هر چند گهی ز عشق بیگانه شوم

با عافیت کنشت و همخانه شوم

ناگاه پری‌رخی به من برگذرد

برگردم زان حدیث و دیوانه شوم

هر چند گهی برعشق بیگانه شوم

یا عاقبت آشنا و همخانه شوم

ناگاه پری رخی به من برگذرد

برگردم از آن حدیث و دیوانه شوم

بیم آن است که در صومعه دیوانه شوم

به از آن نیست که هم با در میخانه شوم

من اگر دیر و گر زود بود آخر کار

با سر خم روم و در سر پیمانه شوم

وقت کاشانه اصلی است مرا، می‌خواهم

[...]

بیم است که در بیخودی افسانه شوم

وانگشت نمای خویش و بیگانه شوم

ای عقل فضول میدهد زحمت من

ناگاه ز دست عقل دیوانه شوم

من سگ یارم و آن نیست که بیگانه شوم

لیک می ترسم از آن روز که دیوانه شوم

ای فلک، شمع شب افروز مرا سوی من آر

تا بگرد سر او گردم و پروانه شوم

من همان روز که افسون تو دیدم گفتم

[...]

هر چند گهی ز عشق بیگانه شوم

با عافیت آشنا و همخانه شوم

هوسی کرده‌ام امروز که دیوانه شوم

دست دل گیرم و از خانه به ویرانه شوم

زاهد از مجلس ما گر نرود گو نرود

خانه بگذارم و از خانه به میخانه شوم

سست شد پایه و هم رخنه در افتاد به سقف

[...]

گفتم از میکده یک چند سوی خانه شوم

مستی از سر نهم و عاقل و فرزانه شوم

حلقه زد بر در دل سلسلهٔ طرهٔ دوست

چه کنم قسمتم اینست که دیوانه شوم

خمی از باده به کاشانه نهان ساخته‌ام

[...]

هر چند گهی ز عشق بیگانه شوم

با عافیت، آشنا و هم خانه شوم

ناگاه پری رخی به من برگذرد

بر گردم از آن حدیث و دیوانه شوم

هر چند گهی ز عشق بیگانه شوم

با عافیت، آشنا و هم خانه شوم