همان رخش رخشان سوی خانه شد

چنین با خداوند بیگانه شد

بگفت این وگریان سوی خانه شد

به دل با برادر چو بیگانه شد

یکی گفت کاین شاه دیوانه شد

خرد با دلش سخت بیگانه شد

چو با آتبین هوش بیگانه شد

بدان شادکامی سوی خانه شد

ز مرگ نگارین چو دیوانه شد

ز هوش دل خویش بیگانه شد

مسکن شهری ز تو ویرانه شد

خرمن دهقان ز تو بی‌دانه شد

صدری که روزگار بدو شادمانه شد

والا یگانه ای که عدوی دوگانه شد

پیر ما از صومعه بگریخت در میخانه شد

در صف دردی‌کشان دردی‌کش و مردانه شد

بر بساط نیستی با کم‌زنان پاک‌باز

عقل اندر باخت وز لایعقلی دیوانه شد

در میان بی‌خودانِ مست دردی نوش کرد

[...]

تا دل لایعقلم دیوانه شد

در جهان عشق تو افسانه شد

آشنایی یافت با سودای تو

وز همه کار جهان بیگانه شد

پیش شمع روی چون خورشید تو

[...]

عقل با علم و حیا همخانه شد

هم می و میخانه و جانانه شد

علم معنی را محبّت دانه شد

بعد از آنش آدمی همخانه شد

هر که در معنیّ بما همخانه شد

در میان مردمان دیوانه شد

هرکه عادل گشت او مردانه شد

او ز مذهبهای بد بیگانه شد

شیخ با خواجه درون خانه شد

رفتنش مقصود آن جانانه شد

خواجه‌ای در شهر ما دیوانه شد

وز خرد یکبارگی بیگانه شد

هر که او از خویش خود بیگانه شد

نامش از روی بدی افسانه شد

ای لولیان ای لولیان یک لولی‌یی دیوانه شد

تشتش فتاد از بام ما‌، نک سوی مجنون‌خانه شد

می‌گشت گِرد حوض او‌، چون تشنگان در جست و جو

چون خشک نانه ناگهان در حوض ما ترنانه شد

ای مرد دانشمند تو دو گوش از این بربند تو

[...]

او ز شر عامه اندر خانه شد

او ز ننگ عاقلان دیوانه شد

زین شفیع خویشتن بیگانه شد

زین تعجب خلق در افسانه شد

اگر در سفر با تو همخانه شد

چو با مستقر رفت بیگانه شد