از آن پیش که‌آیین بت‌خانه داشت

یکی گنبد نیم ویرانه داشت

در بر آن قصر زالی خانه داشت

از همه عالم همان ویرانه داشت

شب که مجلس روشنی از طلعت جانانه داشت

شمع پیش چشم دست از شهپر پروانه داشت

می کند خون در دل اکنون پنجه خورشید را

طی شد آن فرصت که زلف او سری با شانه داشت

پیش آن آیینه رو با صد حدیث آشنا

[...]

تا خیال زلف او ره در دل دیوانه داشت

از پر و بال پری جاروب این ویرانه داشت

شیشه ناموس من تا بر کنار طاق بود

هر که سنگی داشت از بهر من دیوانه داشت

می شکست از خون من دایم خمار خویش را

[...]

آن طایری که در قفس تنگ خانه داشت

در دل کجا دگر هوس آب و دانه داشت

دست زمانه کی کندش پایمال جور

هر سر که پاس خدمت این آستانه داشت

بهر گره‌گشایی دل تاخت تا ختن

[...]

نه غم آب و نه غم دانه داشت

بود گدا، دولت شاهانه داشت

گنج‌صفت خانه به ویرانه داشت

غافل از آن گنج که در خانه داشت