دلش بر آتش حجلت چنان سوخت

که از آه دلش کام و زبان سوخت

دل از زخم غلامش آنچنان سوخت

که در یک چشم زخمش نیز جان سوخت

چو او پر سوخت دل در برازان سوخت

کدامین دل چه می‌گویم که جان سوخت

مرا درد فراق از بسکه جان سوخت

ازان تف مردمم در دیدگان سوخت

آزاد بلبلی که بدام بلا نسوخت

ترک هوس گرفت وز باد هوا نسوخت

پروانه یی که بر سر شمعی بمهر گشت

بیرون نشد ز دایره ی شوق تا نسوخت

یک ره دلم در انجمن آتشین رخان

[...]

از شعله آه من جهان سوخت

تنها نه زمین که آسمان سوخت

این آتش و آب دیده و دل

هم وهم بشست و هم گمان سوخت

کی سوز دلم نهان بماند

[...]

غمت بر تابه ی عشقم چنان سوخت

که زین سودا نه دل تنها که جان سوخت

جدائی در جوانی ساخت پیرم

بهارم سال ها پیش از خزان سوخت

مرا دل خواست تا سوزد به کیفر

[...]

هرگز دلی ز غم چه دل مجتبی نسوخت

ور سوخت ز اجنبی دگر از آشنا نسوخت

هر گلشنی که سوخت ز باد سموم سوخت

از باد نوبهار و نسیم صبا نسوخت

چندان دلش ز سرزنش دوستان گداخت

[...]

نوباوۀ نبوت از تشنگی چنان سوخت

کر سوز او جهان سوخت