یکی کم بود شاید از شانزده

برادر بماند تو را پانزده

ورا گر برخ زلف چوکان زده

برخ خال من گوی میدان زده

دِه نه و دروازه دهقان زده

مُلک نه و تخت سلیمان زده

حق ترا قفلی عجب بر جان زده

راه دینت بیشکی شیطان زده

دلش دست در دامن جان زده

غمش چنگ در زلف جانان زده

هوس دشمنی چنگ در جان زده

تو از مهر او دم به فرمان زده

ای نوبت جمال تو در ملک جان زده

حسن رخ تو گوی «لمن » در جهان زده

خورشید خورده جرعه جام جمال تو

خود را چو مست بر در و دیوار از آن زده

ماه دو هفته تا سحر از مهر طلعتت

[...]

ای کوس کبریای تو در لامکان زده

وی آتش هوای تو در ملک جان زده

عشقت بغیرت آمده و قهرمان شده

آتش میان خرمن صاحبدلان زده

حیران شد از لوامع اشراق آن جمال

[...]

منم همچو آن خاد حرمان زده

ره خرمی بر دل و جان زده

سلطان عشق خیمه چو در لامکان زده

یک جلوه در جهان مکین و مکان زده

یک لمعه از لوامع خورشید روی او

بر ماه و بر ستاره و بر آسمان زده

تا برده باد بوی گل روی او به باغ

[...]