دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت

ما را چو دود بر سر آتش نشاند و رفت

مخمور باده ی طرب انگیز شوق را

جامی نداد وز هر جدائی چشاند و رفت

گفتم مگر بحیله بقیدش در آورم

[...]

گرم آمد و بر آتش شوقم نشاند و رفت

آتش به جای آب ز چشمم فشاند و رفت

آمد چو باد و مضطربم کرد همچو برق

وز آتشم زبانه به گردون رساند و رفت

برخاستم که دست دعایی برآورم

[...]

شوخ طاقی دوز من دکان خود پوشاند و رفت

حال خود با او بیان کردم سری جنباند و رفت

نیزه دست امرد به سوی من سری جنباد و رفت

نیزه خود را نمودم پشت خود گرداند و رفت

فوطه دار امرد به پیشم فوطه ای را ماند و رفت

طاس جستم کاسه چوبین خود گرداند و رفت

شوخ کشتی بان به خشکی کشتی خود راند و رفت

خانه من دوش آمد سینه پر نم ماند و رفت

دوش آمد و به روز سیاهم نشاند و رفت

با من نبود جز دلی آنهم ستاند و رفت

بگذشت نوبهار و فزون شد جنون مرا

گل تخم خار خار تو در دل فشاند و رفت

شب را چسان به صبح رسانم کجا روم

[...]

در آن رستخیزش چو جان ماند و رفت

خدا را به‌پاکی همی‌خواند و رفت

این بگفت و کیسه را افشاند و رفت

بر خر خود برنشست و راند و رفت