والله که به بی‌باکی، ناموسِ جهان بردی

حقا که به چالاکی، آرامِ روان بردی

آورد بر این زلفت، چون کان می گردون

رو، رو که بدان چوگان گوی از همگان بردی

جان بود که می‌گفتم بند سر زلفینش

[...]

درد عشقش اگر به جان بردی

گوی دولت ز همگنان بردی

گر خریدی غمش به هر دو جهان

سود و سرمایهٔ جهان بردی

جرعهٔ دُرد درد اگر خوردی

[...]

هر که نی دست و پا به آن بردی

منقل آتشش گمان بردی