دریغم آید خواندن گزاف وار دو نام

بزرگوار دو نام از گزاف خواندن عام

یکی که خوبان را یکسره نکو خوانند

دگر که: عاشق گویند عاشقان را نام

دریغم آید چون مر تو را نکو خوانند

[...]

دریغ آن که گرد کرد با رنج

کزو نیست بهر من جز سوتام

هلا! رودکی از کس اندر متاب

بکن هر چه کردنیست بامدام

که فرغول برندارد آن روز

[...]

اگر امیر جهاندار داد من ندهد

چهار ساله نوید مرا که هست خرام

همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلح

همه نیوشهٔ نادان به جنگ و کار نغام

تا به خانه برد زن را با دلام

شادمانه زن نشست و شادکام

نزد آن شاه زمین کردش پیام

دارویی فرمود زامهران به نام

خنیده به هر جای شهرسپ نام

نزد جز به نیکی به هر جای گام

ز اسپان تازی به زرین ستام

ورا بود بیور که بردند نام

خردمند و بیدار و زیرک به نام

کز آن موبدان او زدی پیش گام

یکی بود ازیشان کیانوش نام

دگر نام پرمایهٔ شادکام

ورا کندرو خواندندی بنام

به کندی زدی پیش بیداد گام

نشستند فرزانگان شادکام

گرفتند هر یک ز یاقوت جام

پدر نوز ناکرده از ناز نام

همی پیش پیلان نهادند گام

مران هرسه را نوز ناکرده نام

چو بشنیدم این دل شدم شادکام

فریدون فرستاد زی من پیام

بگسترد پیشم یکی خوب دام

پس ار شاه را این چنین است کام

نشاید زدن جز به فرمانش گام

فرستاد نزد برادر پیام

که جاوید زی خرم و شادکام

تو گر چاشت را دست یازی به جام

و گر نه خورند ای پسر بر تو شام

می روشن آمد ز پرمایه جام

مر آن چهر دارد منوچهر نام

چه اسپان تازی به زرین ستام

چه شمشیر هندی به زرین نیام

بدادند نزد فریدون پیام

نخست از جهاندار بردند نام