ز دنیا این دو چیزت هم وثاقست

دگر چون زین گذشتی طم طراقست

همه شهر سپاهان چار طاقست

ز وصل گل چه هنگام فراقست

همه کس را بجفتی اشیاقست

که بی جفتی خدایست آنکه طاقست

گهی در مصر و گاهی در عراقست

بدو خود مؤمنان را اشتیاقست

مرا با تو وصال و هم فراقست

بسی دیدار شوق و اشتیاقست

وصالت دمبدم اینجا فراقست

از آن پیوستهات در اشتیاقست

ابروی کجت که دل برو مشتاقست

محراب شهان و قبلهٔ آفاقست

طاقست ولی به دلنشینی جفتست

جفتست ولی ز بیقرینی طاقست

بدید دل که در توحید طاقست

حقیقت بود خلق اختلاقست