تا گرد رخت سنبل تر کاشته‌اند

عشاق دل از مهر تو برداشته‌اند

آن چاه ذقن‌، که دل در او می‌افتاد

تا لب به بنفشهٔ تر انباشته‌اند

تا از تف آب چرخ افراشته‌اند

غم در دل من چو آتش انباشته‌اند

سرگشته چو باد می‌دوم در عالم

تا خاک من از چه جای برداشته‌اند

آنها که جهان به کام دل داشته اند

رفتند و جهان به جای بگذاشته اند

در زیرزمین به درد دل می دروند

تخمی که به بالای زمین کاشته اند

آن را که به علم و عقل افراشته‌اند

او را به حساب روزی انگاشته‌اند

وان را که سر از عقل تهی داشته‌اند

از مال به جای آن درانباشته‌اند

تا گرد گلت سنبل تر کاشته‌اند

عشاق دل از مهر تو برداشته‌اند

چاه زنخت که دل در او می‌افتد

تا لب به بنفشه تر انباشته‌اند

دان که آن را به ظلم کاشته‌اند

وز خدا و تو غم نداشته‌اند

که از آنجا تو را گماشته‌اند

بر سر این گروه داشته‌اند

حکیم ملت و دین را زمن پیام برید

که دوستان حق صحبت نگاه داشته اند

ز بی عنایتی تو شکایتی است مرا

که بر ضمیرم از آن فکرها گماشته اند

بمن رسید ز گفت رضی دین سخنی

[...]

این بنا بهر این گذاشته‌اند

واندرو نقش‌ها نگاشته‌اند