چو در شد ز در شاه بر پای خاست

بسی پوزش اندر گذشته بخواست

که هرگز ز ترکان چنین کس نخاست

بکردار سروست بالاش راست

هرآن کس که او برگزیند رواست

جهاندار بربندگان پادشاست

یکی غلغل از باغ و ایوان بخاست

که گفتی شب رستخیزست راست

چنین گفت سودابه کاین نیست راست

که او از بتان جز تن من نخواست

بترسید و ز شاه زنهار خواست

که این خواب را کی توان گفت راست

زمین تا لب رود جیحون مراست

به سغدیم و این پادشاهی جداست

سیاووش ورا دید بر پای خاست

بخندید و بسیار پوزش بخواست

بدو گفت چون کارها گشت راست

چو گرسیوز ار بازگردد رواست

گر او را ببخشد ز مهرش سزاست

که بر مهر او چهر او بر گواست

ز داد جهان آفرین این سزاست

که گردد زمانه بدین جنگ راست

خروش تبیره ز میدان بخاست

همی خاک با آسمان گشت راست

عنان را بپیچید بر دست راست

بزد بار دیگر بران سو که خواست

فرود آمد و شاه برپای خاست

برو آفرین ز آفریننده خواست

از افراسیاب ار بخواهی رواست

چنو بت به کشمیر و کابل کجاست

ازان پادشاهی خروشی بخاست

تو گفتی زمین گشت با چرخ راست

چو فرمان دهد من بران سان که خواست

برآرم یکی جای تا ماه راست

تو پیمان چنین داری و رای راست

ولیکن فلک را جز اینست خواست

از آورد نیزه برآورد راست

زره را بینداخت زان سو که خواست

ز گوهر مرا با دل اندیشه خاست

که یاد آمدم زان سخنهای راست