بسا مرغا که عشق‌آوازه گردد

بسا عشق کهن کآن تازه گردد

بهر ساعت غم او تازه گردد

مصیبت نیز بی‌اندازه گردد

ز عذرا جان وامق تازه گردد

چه غم شادیش بی‌اندازه گردد

ازان حرف آتش او تازه گردد

اسیر داغ بی اندازه گردد

غم عشق از ملامت تازه گردد

وز این غوغا بلند آوازه گردد

سخنهایی کزو جان تازه گردد

جهان زو هم پر از آوازه گردد

جهان را رسم عشرت تازه گردد

نوای دین بلند آوازه گردد

ز لعلت شور بلبل تازه گردد

ز بویت گل بلند آوازه گردد

چو خندان بگذری بر طرف گلشن

گلستان یک دهن خمیازه گردد

چو تصنیفت بلند آوازه گردد

روان اهل معنا تازه گردد