به روی خود درِ طمّاع باز نتوان کرد

چو باز شد، به دُرُشتی فراز نتوان کرد

به روی خود درِ طمّاع باز نتوان کرد

چو باز شد، به دُرُشتی فراز نتوان کرد

مرا مسخّر عقل مجاز نتوان کرد

که رند را به ستم توبه باز نتوان کرد

من آن نیاز کنم در شبی به می خوردن

که در نماز به عمر دراز نتوان کرد

کجا فسرده دلان را سماع ذوق دهد

[...]

تا چنان ترک آز نتوان کرد

دست و پایی دراز نتوان کرد

ز سرنوشت قضا احتراز نتوان کرد

گره به ناخن از ابروی باز نتوان کرد

مرا ز عالم تکلیف عشق بیرون برد

چو دل به جای نباشد نماز نتوان کرد

اگر ز لوث ریا سجده گاه باید پاک

[...]