بر او آفرین کرد بس شهریار

بسی دادش از گوهر شاهوار

نگه کن که مر سام را روزگار

چه بازی نمود ای پسر گوش دار

فرود آمد از تخت سام سوار

به پرده درآمد سوی نو بهار

پسر گر به نزدیک تو بود خوار

کنون هست پروردهٔ کردگار

بیامد دمان سوی آن کوهسار

که افگندگان را کند خواستار

مگر کاین نشیمت نیاید به کار

یکی آزمایش کن از روزگار

تنش پیلوار و به رخ چون بهار

پدر چون بدیدش بنالید زار

بفرمود تا نوذر نامدار

شود تازیان پیش سام سوار

بفرمایدش تا سوی شهریار

شود تا سخن‌ها کند خواستار

فرود آمد از باره سام سوار

گرفتند مر یک‌دگر را کنار

چو آمد به نزدیکی شهریار

سپهبد پذیره شدش از کنار

گرازان بیاورد سالار بار

شگفتی بماند اندر او شهریار

چنین گفت مر سام را شهریار

که از من تو این را به زنهاردار

ز کوه اندر آمد چو ابر بهار

گرفته تن زال را بر کنار

بگفتند با شاه دیهیم دار

که شادان بزی تا بود روزگار

که او پهلوانی بود نامدار

سرافراز و هشیار و گرد و سوار

همه گنج گیتی به چشم تو خوار

مبادا ز تو نام تو یادگار

یکی تاج با گوهر شاهوار

یکی طوق زرین زبرجد نگار

بیاراسته همچو باغ بهار

سراپای پر بوی و رنگ و نگار

چو دست و عنانش بر ایوان نگار

نبینی نه بر زین چون او یک سوار