منی چون بپیوست با کردگار

شکست اندر آورد و برگشت کار

یکی مرد بود اندر آن روزگار

ز دشت سواران نیزه گذار

کجا بیور از پهلوانی شمار

بود بر زبان دری ده هزار

چو ضحاک شد بر جهان شهریار

بر او سالیان انجمن شد هزار

کمر بستن و رفتن شاهوار

به چنگ اندرون گُرزهٔ گاوسار

نهانی سخن کردشان آشکار

ز نیک و بد و گردش روزگار

سه روز اندر این کار شد روزگار

سخن کس نیارست کرد آشکار

زند بر سرت گُرزهٔ گاوسار

بگیردت زار و ببنددت خوار

پر از داغ دل خستهٔ روزگار

همی رفت پویان بدان مرغزار

به پیش نگهبان آن مرغزار

خروشید و بارید خون بر کنار

بدو گفت کاین کودک شیرخوار

ز من روزگاری بزنهار دار

دوان مادر آمد سوی مرغزار

چنین گفت با مرد زنهاردار

خبر شد به ضحاک بدروزگار

از آن گاو برمایه و مرغزار

یکی گاو دیدم چو خرم بهار

سراپای نیرنگ و رنگ و نگار

سرانجام زآن گاو و آن مرغزار

یکایک خبر شد سوی شهریار

ندارم همی دشمن خرد خوار

بترسم همی از بد روزگار

که من رفتنی‌ام سوی کارزار

ترا جز نیایش مباد ایچ کار

همی جفتمان خواند او جفت مار

چگونه توان بودن ای شهریار

ببرّد سر بی‌گناهان هزار

هراسان شده‌ست از بد روزگار

بر او آفرین کرد کای شهریار

همیشه بزی تا بود روزگار