به ایران بسی دوستدارش بود

چو خاقان یکی خویش و یارش بود

به یک سو دلیری چو کارش بود

کجا طاقت زهر مارش بود

به جان هرکسی دوستدارش بود

به هر نیک و بد غمگسارش بود

تا برون شد سرِ شکار‌ش بود

که‌آمد آن خانه غمگسار‌ش بود

هر که‌را گفتار بسیارش بود

دل درون سینه بیمارش بود

آنکه بهر آخرت کارش بود

از خدا تشریف بسیارش بود

هرکه بی اندیشه گفتارش بود

پس ندامت‌های بسیارش بود

هر که‌را اشغال بسیارش بود

در زمانه زاریِ کارش بود

آنک بر افلاک رفتارش بود

بر زمین رفتن چه دشوارش بود

درین زلف مشکین چه کارش بود

کجا طاقت زخم مارش بود

نخل بلندی است عشق داغ تو بارش بود

عالم دیوانگی جوش بهارش بود

در ره گم گشتگی در سفر بیخودی

بیدل غمدیده را یاد تو یارش بود

کسی کوخدا دوستدارش بود

چه باک از غم روزگارش بود

این همه خواری ما بی گل رخسارش بود

اوکه میرفت بما از چه سرو کارش بود