برخیزم و عزمِ بادهٔ ناب کنم

رنگِ رخِ خود به رنگ عنّاب کنم

این عقل فضول‌پیشه را مُشتی مِی

بر روی زنم چنان که در خواب کنم

رخنه در مهد آفتاب کنم

قلعه ماه را خراب کنم

دگر بوصف تو اندیشه را جواب کنم

زرشک مدح تو تا کی سپهر آب کنم

سپندوار بر آتش چو اضطراب کنم

ز سوز دل، جگر شعله را کباب کنم

شود ز لذت نظاره چشم من محروم

به وقت دیدنش از بس که اضطراب کنم

به یاد لعل تو شبها به محرومی

[...]

ز ابر دیده در و دشت را پر آب کنم

ز رشحة مژه خون در دل سحاب کنم

چنین که سر بسرم جوشِ گریه، نزدیکست

که زهرة فلک از بیم سیل آب کنم

مثل شدست به بدیمنی آسمان کهن

[...]

گذار کز تن او رفع آفتاب کنم

علاج تشنگی از کام آن جناب کنم