ای گشته جهان تشنه پر آب از تو

ای رنگ گل و لالهٔ خوش‌ آب از تو

محتاج به کیمیای اکسیر توایم

بیش از همه عقل گشته سیراب از تو

ای خجل گشته آفتاب از تو

خانهٔ صبر من خراب از تو

چند تابی دو زلف مشکین را؟

ای دل و جان من بتاب از تو

چو رخ تو ز شرم خوی گیرد

[...]

ای حضرت تو شده پر از آب از تو

جامع شده تا نبرد محراب از تو

چیزی که پدید شد درین باب از تو

پذرفته کناد ایزد وهاب از تو

کای همه مُلک من خراب از تو

رفته رونق ز ملک و آب از تو

تو آن مهی که برد خجلت آفتاب از تو

تو آن گلی که شود غنچه در نقاب از تو

دلم که عشق بر او صد در بلا بگشاد

رخ امید نتابد به هیچ باب از تو

همیشه عادت شاهان بود عمارت ملک

[...]