گرچه خوبی تو سوی زشت بخواری منگر

کاندرین ملک چو طاوس بکارست مگس‌

خود می‌پسندید، و تو هنوز در عدم!

ای بوده مرا و من ترا نابوده

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست

زانجا که جمال و حسن آن دلبر ماست

ما در خور او نه‌ایم او در خور ماست‌

شاد ار به غم منی غمم بر غم باد

عشقی که به صد جفا کم آید کم باد

از دوست بصد جور و جفا دور نباشم

ور نیز بیفزاید رنجور نباشم‌

زیرا که من او را ز همه کس بگزیدم

ور زو بکسی نالم معذور نباشم!

من که باشم که بتن رخت وفاء تو کشم

دیده حمّال کنم بار جفاء تو کشم

بوی جان آیدم از لب که حدیث تو کنم

شاخ عزّ رویدم از دل که بلاء تو کشم‌

وصل آمد و از بیم جدایی رستیم

با دلبر خود بکام دل بنشستیم‌

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم

از پی مردانگی پاینده ذات آمد چنار

و ز پی تر دامنی اندک حیاة آمد سمن‌

جان فشان و راه کوب و راد زی و مرد باش

تا شوی باقی چو دامن بر فشانی زین دمن‌

کی باشد کین قفص به پردازم

در باغ الهی آشیان سازم‌

گر بسوزد گو بسوز و ور نوازد گو نواز

عاشق آن به کومیان آب و آتش در بود

تا بدان اول بسوزد پس بدین غرقه شود

چون ز خود بی خود شود معشوقش اندر بر بود

با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود با خلق ما

مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

خواجگی کن سائلان را طمعشان گردان وفا

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی

بی جان گردم اگر ز من بر گردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

وقتست کنون اگر بخواهی بخشود

چون کشته شوم دریغ کی دارد سود

شراب از خون و جام از کاسه سر

بجای بانگ رود آواز اسبان

بجای دسته گل دسته تیغ

بجای قرطه بر تن درع و خفتان

گویند مرا که خویشتن کرد هلاک

عاشق ز هلاک خویش کی دارد باک‌

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را بار نیست

دردم نه ز کعبه بود کز روی تو بود

مستی نه ز باده بود کز بوی تو بود.

مردان جهان شدند سرگشته تو

می‌باز نیابند سر رشته تو