همه جا جلوهٔ یار است چه دیر و چه حرم

حاجیان کرده طلب بادیه پیمایی را

جای در چشم و دل و جان منش هست مدام

همه جا می‌نگرم آن بت هر جایی را

نبود عجب اگر دل بی خود کشد فغان را

با بار هجر جانان کو طاقت آسمان را

بی نام وبی نشان شو تا زو نشان بیابی

کس با نشان نیابد آن یار بی نشان را

چون نکو دیدم به غیر از آن نگار

در دو عالم هیچ موجودی نبود

خود دل آمد آن نگار ده دله

خود ز بی دلها دل آن دلبر ربود

نی شعلهٔ برقی و نه باران سحابی

در بادیهٔ عشق چه بی قدر گیاییم

منت نه به ما از کس و نی بر کسی از ما

نی ره سپر مقصد و نی راهنماییم

بی نیازند چرا از دوجهان دُرد کشان

لای پیمانهٔ میخانه گر اکسیر نبود

سر تا به پای شمع به بزم تو سوختند

نام منش مگر به غلط بر زبان گذشت

ترسم که نگذری ز من ای پیر می فروش

با آنکه توبه از می‌ام اندر گمان گذشت

طرفه حالی است که آن شوخ پری رو به کسی

روی ننموده و عالم همه دیوانهٔ اوست

هرکه بینم به رهی در پی او می‌افتم

زانکه دانم همه را راه به کاشانهٔ اوست

من به فکر تو و سرگرم نصیحت ناصح

[...]

بویی ز زلف او دل دیوانه‌ام شنود

در سینه بعد ازین نتوانش نگاه داشت

ماییم طالبان ره کوی می فروش

یا رب رسان کسی که شودپیر راه ما

چون رخ یار جلوه گر در حرم است و بتکده

بیهده چند بسپری بادیهٔ حجاز را

داستان عشق یک افسانه نبود بیش لیک

هر کسی طور دگر می‌گوید این افسانه را

از مکافات عمل غافل مشو کاخر بسوخت

پای تا سر شمع کاو خود سوخت پر پروانه را

بسمل امروز منم در همه آفاق و نشاط

اصفهان فخر به او دارد و شیراز به من

یا نیست شادی در جهان یا خود نصیب مانشد

هرگز ندیدم شادمان این خاطر افسرده را

در مسجد ودرمیکده جز اونبینم دیگری

با صد هزاران پرده‌ها بگرفته از رخ پرده را

خوش بودی آتش غم او گر نمی‌زدی

سیل سرشک هر نفس آبی بر آتشم

دانم که عشق او کشدم این عجب که باز

دل می‌کشد به الفت آن شوخ دلکشم

رندی به راه عشق سبکبار می‌رود

کاول قدم به خانهٔ خمار می‌رود

چه جلوه کرد ندانم نگار عشوه گرم

که هر که را نگرم روی اوست در نظرم

از قیل و قال مدرسه چون دل گرفت زنگ

بزدایمش به صحبت رندانِ باده نوش

اسرار خرابات و رموز دل عشاق

گفتن برِ بیگانه سزاوار نباشد

گفتم که جهان و همه اوضاع جهان چیست

پیر خردم گفت که خوابی و خیالی

زاهد به من از ترک محبت جدلت چیست

برخیز که ما را به کسی نیست جدالی

بس راه سپردیم و کمال همه کس را

[...]

مرا اگر ز سفر هیچ حاصلی نبود

همین نه بس که نیم پای بند در جایی