ما را که براندند چو گرد از درِ مسجد

خاک در میخانه به است از همه بابی

وصل او یابی چو گیری ترکِ خویش

یوسف ارزان است ما بی همتیم

اگر پروانهٔ عشقی در آتش بال و پر می‌زن

که اینجا حضرت عشق است بال و پرنمی‌گنجد

ترا زحمت شد ای زاهد که بشکستی سبویِ من

که من زان باده سرمستم که درساغر نمی‌گنجد

در مدرسه کس را نرسد دعوی توحید

منزلگه مردانِ موحد سرِ دار است

درویش را که ملک قناعت مسلم است

درویش نام دارد و سلطان عالمست

هر قوم راست راهی، دینی و قبله گاهی

من قبله راست کردم برسمت کج کلاهی

مرا هر شب چو دزدان خواب گرد چشم تر گردد

دلم را با غمت بیدار بیند باز برگردد

دوست آنست کو معایبِ دوست

همچو آیینه رو برو گوید

نه که چون شانه با هزار زبان

[...]

چنان نهفته‌ام اسرار عشقت اندر دل

که ازدلم به زبانم نمی‌رسد آواز

نور رخت افتاد شبی در دل منصور

فریاد اناالحق ز سموات برآمد

در صومعه تا زمزمهٔ عشق تو افتاد

صوفی چو من از توبه و طامات برآمد

وجودم زمانی که پیدا نبود

بجز مظهر حق تعالی نبود

به مصر وجود آن زمان آمدم

که با یوسفِ جان زلیخا نبود

فرشته مرا سجده آن روز کرد

[...]

مفتی بهانه جوست پی قتل عاشقان

بهتر ز عشقِ ما به جمالت بهانه نیست

من ندانستم از اول که چنین کاری هست

پایِ رفتن نه و بر دوش گران باری هست

ای غم دوست چسان با توتوان برد به سر

که نه در حوصله گنجی و نه ازیاد روی

بگشای سر ترکش مژگان جگردوز

شاید که رسد چاکِ دل ما به رفویی

خوش آنکه به طوف حرم میکده آیم

گه پای خمی بوسم و گه دست سبویی

چاک می‌شد به برت خرقهٔ تقوی چون ما

گر تو هم می‌شدی ای شیخ گرفتارِ کسی

چون به قاف عدمم راه تماشا افتاد

هر کجادیده گشودم همه عنقا دیدم

قطره بودم سر هم چشمی بحرم می‌بود

نظر از خویش چو بستم رهِ دریا دیدم

کفر کافر به ز دین ناقص است

این چنین فرمود پیر کاملم

عشق بازان سخن حق همه جا می‌گویند

از که ترسند سردار سلامت باشد

یک نغمه تراود ز لب قمری و بلبل

قانون وفامختلف آواز نباشد

اندیشه کسی راه به کنه تو ندارد

هرچیز که هست از تو نشان هست ونشان نیست