گه از رویِ تو مجموعم گه از زلفت پریشانم

ازین در ظلمتِ کفرم، وزان در نورِ ایمانم

تو یقینی و جهان جمله گمان من به یقین

مدتی شد که یقین را به گمان می‌بینم

بسیار ز احوال و مقامات ملافید

با ما که ز احوال و مقامات گذشتیم

با ما سخن از کشف و کرامات مگویید

چون ما زسرِ کشف و کرامات گذشتیم

دیدیم که این‌ها همگی خواب و خیال است

[...]

منم چون محو در ذاتش صفاتش را کجا یابم

صفاتش را کسی یابد که نبودمحو در ذاتش

مرا از روی هر دلبر تجلی می‌کند رویش

نه از یک سوی می‌بینم که می‌بینم زهرسویش

آئینه‌ای بساخت ز مجموعِ کاینات

در وی بدید عکس جمال و جلالِ خویش

ز روی ذات برافکن نقاب اسما را

نهان به اسم مکن چهرهٔ مسما را

اگرچه سایهٔ عنقای مغربست جهان

ولیک سایه حجاب آمده است عنقا را

گدا سلطان شود گر زانکه سلطان

[...]

خانقاهی که به خرجش نکند دخل وفا

صرفهٔ وقت در آن است که میخانه شود

ز من بگذشت چون باد بهاری

مرا بگذاشت چون ابر بهاری

دانی از چیستم چنین مفلس

خود فروشی ز من نمی‌آید

کفن بسی به از آن پیرهن که برتن مرد

نه از ترشّح خوناب دیده تر باشد

آنکه این گریهٔ من در غم اوست

گریه را آب روان پندارد

نمی‌بینیم در اقبال خود پرواز بستانی

هم آخر بال مرغ مادراین ویرانه می‌ریزد

از کوچهٔ عشق ره به در نیست

این وادی حیرتست و حرمان

در سینه نهان هزار دوزخ

در دیده عیان هزار عمان

روزی که چو ما شوی بدانی

[...]

شور در سر چگونه و رزم عقل

خار در پا چسان روم رهوار

بحر بی بن بشورد از تشویش

کوه سنگین بنالد از آزار

حیرتم دوخت دیده باز صفت

[...]

مرا عقل نخستین این چنین گفت

که این عالم ز بهر حق بخار است

فلک دیوانه‌ای بیهوده گرد است

جهان شوریده‌ای آشفته کار است

تو در دوزخ دری و می ندانی

[...]

عمری به در صومعهٔ شیخ نشستیم

جز غیبت رندان نشنیدیم کرامت

از چشمهٔ لاهوتیم هر سو روان بحری ببین

وز قطرهٔ ناسوتیم در هر طرف نهری ببین

عارف اسرار یار می‌شود آن شیرمرد

کز سخن نیک و بد گشت به عالم خموش

هر یک از شیوهٔ جانانه به نوعی مستند

مطرب عشق گواه است که پیمانه یکی است

موسی صفتی کز خود مردانه برون آید

از جیب عیان بیند سرِّ ید بیضا را