آنکه این نامهٔ سربسته نوشته است نخست

گرهی سخت به سررشتهٔ مضمون زده است

طریق عاشقی وانگه سلامت

مَعاذَ اللّه ز فکرِ باطلِ من

گر شیر نه‌ای مگذر ازین بیشهٔ شیران

آغشته به خونند در این بیشه دلیران

مقرر است و معین به حجت و برهان

که غیر دوست کسی نیست درمکین و مکان

صمت و جوع و سهر و عزلت و ذکر بدوام

ناتمامان جهان را بکند کارتمام

نه من توام نه تو من هرچه هست جمله تویی

که میل جان موحد به اتحاد نباشد

در ملک عاشقی که دو عالم طفیل اوست

آن کس قدم نهاد که اول ز سرگذشت

هر چند قدسِ ذات ز اشیاء منزه است

در هیچ ذرّه نیست که او را ظهور نیست

مرید جملهٔ ذرّات کاینات شود

دلی که جلوهٔ خورشید را طلبکار است

نمی‌توان خبری داد از حقیقت دوست

ولی ز روی حقیقت حقیقتِ همه اوست

ز بحر عشق تو هر قطره‌ای چو دریایی است

به کوی وصل تو هر پشه‌ای چو عنقایی است

گر بدانی که چه شاهی و چه مکنت داری

ملکت هر دو جهان را به جوی نستانی

از مسجد و میخانه در کعبه و بتخانه

مقصود خدا عشقست باقی همه افسانه

خورشیدِ آسمانِ ظهورم عجب مدار

ذرات کاینات اگر گشته مظهرم

ارواح قدس چیست نمودار معنیم

اشباح انس چیست نمودارِ پیکرم

بحر محیط رشحه‌ای از فیض فایضم

[...]

من به چندین آشنایی می‌خورم خونِ جگر

آشنا را حال چون این وای بر بیگانه‌ای

قطبِ مسکین گر گناهی می‌کند عیبش مکن

دور نبود گر گناهی می‌کند دیوانه‌ای

تا بر سر کبر و کینه هستی پستی

تا پیرو نفسِ بت پرستی مستی

از فکر جهان و قید و اندیشهٔ او

چون شیشهٔ آرزو شکستی رستی

جهان چیست ماتم سرایی در او

نشسته دو سه ماتمی رو برو

جگر پاره‌ای چند بر خوانِ او

جگرخواره‌ای چند مهمانِ او

با دوست رسیدیم چو از خویش گذشتیم

از خویش گذشتن چه مبارک سفری بود

هر خم و پیچی که شد، از تارِ زلف یار شد

دام شد، زنجیر شد، تسبیح شد، زنار شد

عشق آمد و خاک محنتم بر سر ریخت

وز برق بلا به خرمنم اخگر ریخت

خون در رگ و ریشهٔ دلم سوخت چنان

کز دیده به جای اشک خاکستر ریخت

عشق آمدو آتشی به جانم افروخت

[...]