گر عجز کنم و گر عتاب آغازم

با اوست سوال من جوابم مدهید

سه نگردد بریشم ار او را

پرنیان خوانی و حریر و پرند

جمله معشوق است و عاشق پرده ای

زنده معشوق است و عاشق مرده ای

اقتلونی اقتلونی یا سقات

ان فی قبستی حیات فی الحیات

گر فراقت نکشد جان به وصالت بدهم

تو گرو بردی اگر جفت و اگر طاق آید

صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست

چاره عشق احتمال شرط محبت وفاست

معجز است این نامه یا سحر حلال

هاتف آورد این سخن یا جبرئیل

بندگی هیچ نکردیم و طمع می دارم

که خداوندی از آن سیرت و اخلاق آید

آدمی در عالم خاکی نمی آید بدست

عالمی از نو بباید ساخت وز نو آدمی

ناکامی ما هست چو کام دل تو

کام دل ما همیشه ناکامی باد

سواره رفتی و سودم جبین به راه تو چندان

که شد نشان سم اسب و ماند نقش جبینم

دامن خویش ز خون مژه گلشن کردم

در فراق تو چه گل ها که به دامن کردم

میل من سوی وصال و قصد تو سوی فراق

ترک کام خود گرفتم تا برآید کام دوست

چنان تیپا زدش بر طبله کون

که جست از پیزی سرداب بیرون

آنکه چون او گهی فلک کم رید

گرچه کون فلک دمادم رید

عامل ملکت سلیمان شد

بر صریر و ساده جم رید

نه همین پارس زو ملوث شد

[...]

ندانی که چون راه بردم به دوست

هرآنکس که پیش آمدم گفتم اوست

گر بگویم که توام یا تو منی نیست عجب

از زبان تو برون آمده حرف از دهنم

نایدم آه ز ضعف از دل غمناک برون

ورنه می آمدم از عهده افلاک برون

گنج قارون که فرو می رود از خشم هنوز

خوانده باشی که هم از غیرت درویشان است

نپرورد این دایه مهربان

خلف چون تو در مهد نه آسمان