گشت مرا دل به نامه ای ز تو خشنود

از غم من کاست تا به درد که افزود

نامه نه بر جی پر از دراری رخشان

نامه نه درجی پر لآلی منقود

ما در خلوت به روی غیر ببستیم

از همه باز آمدیم و با تو نشستیم

من ودل گرفدا شویم چه باک

غرض اندر میان سلامت تست

سعدیا گفتار شیرین پیش آن کام و دهان

در به دریا می فرستی زر به معدن می بری

به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ

چو غنچه پیش تواش مهر بر دهن باشد

فرد: طوطیان دیدم و خوشتر ز حدیثت نشنیدم

شکر است آن نه دهان و لب و دندان که تو داری

مائیم و تهیه خموشی

و آفاق همه به گفتگویت

دل فدای تو چون توئی دلبر

جان نثار تو چون توئی جانان

باغ را بسیار ره دور است و گلچین سست پای

سیب را بسیار رو سرخ است و کودک بوالهوس

معجز است این نامه یا سحر حلال

هاتف آورد این سخن یا جبرئیل

یا من ناصبور را پیش خود از وفا طلب

یا تو که پاک دامنی صبر من از خدا طلب

این مزد قاصدی است که آید ز کوی تو

کو را دوباره باز فرستم به سوی تو

از کرمت دور نیست گر بپذیری

عذر گناهی که عذر خواه ندارد

ترسم این شام جدائی که سیه بادش روز

برسد عمر به پایان و به پایان نرسد

گمان رفتن جان شد مرا یقین که تو رفتی

نعوذ بالله اگر جان رود چنین که تو رفتی

آه آتش زای من با باد استغنای او

چون چراغ بیوه زن در رهگذار صرصر است

چو یوسف را نبیند غیر یوسف را چرا بیند

چه منت ها که بر یعقوب دارد دیده تارش

تو بر سمندی وبیچارگان اسیر کمند

کنار خانه ای زین بهره مند و ما مهجور

صبر به طاقت آمد از بار کشیدن غمت

چند مقاومت کند حبه و سنگ صد منی

از تاب آتش دل وز موج دیده تر

پیوسته ام در آتش نیمی در آب نیمی

بینم مگر جمالت یا صورت خیالت

چشمی مراست بیدار نیمی به خواب نیمی

دارم جدا ز رویت، روئی ز دست خویت

[...]