شوریده نباشد آنکه از سر ترسد

عاشق نبود آنکه ز خنجر ترسد

سرکویش هوس داری هوا را پشت پایی زن

در این اندیشه یک رو شو دو عالم را قفایی زن

بساط قرب می جویی خرد را الوداعی گو

وصال دوست می خواهی بلا را مرحبایی زن

قدم به راه طلب چون نهی ز جان بگریز

که شرط راه بود جان من شکیبایی

ما را هوس انجمنی نیست که عشاق

جز خلوت و در دل گله از یار نخواهند

از آنگه که یارم کس خویش خواند

دگر با کسم آشنایی نماند

در معرفت بر کسانی است باز

که درهاست بر روی ایشان فراز

از این دیو مردم که دیو و ددند

حذر کن که همصحبتان بدند

رخت مسیحا نکشد هر خری

محرم دولت نشود هر سری

غم جمله خور در هوای یکی

مراعات صد کن برای یکی

ما بنده ایم و عاجز، او حاکم است و قادر

گر می کشد به زورم، ور می کشد به زاری

به درد و صاف تو را کار نیست دم درکش

که هر چه ساقی ما ریخت عین الطاف است

ما سر نکشیم از قدم یار صفایی

تیغ آید اگر در قدم او بسر ما

در بلا هم می چشم لذات او

مات اویم مات اویم مات او

عاشقم بر رنج خویش و درد خویش

بهر خشنودی شاه فرد خویش

تا نگردی آشنا زین پرده رازی نشنوی

گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

آنچه ناگفتنی است آن شنوی

آنچه نادیدنی است آن بینی

از مضیق جهات درگذری

وسعت ملک لا مکان بینی

آنچه داری اگر به عشق دهی

[...]

گر تیغ بارد از کوی آن ماه

گردن نهادیم الحکم لله

برنمی دارم از این در، سر خود ای دربان

صد ره از سنگ جفای تو گرم سر شکند

تو می باید که باشی ورنه سهل است

زیان مایه جاهی و مالی

سر قبول بباید نهاد و گردن طوع

که آنچه حاکم عادل کند همه داد است

در دایره فرمان، ما نقطه تسلیمیم

رأی آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای

که بر من و تو در اختیار نگشوده است