ز عشق است آمد شد ماه و مهر

درنگ زمین و شتاب سپهر

سر حب ازلی در همه اشیا ساری است

ورنه بر گل نزدی بلبل بیدل فریاد

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

باده خاک آلودتان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

گر غالیه خوشبو شد، در گیسوی او پیچید

ور وسمه کمانکش شد، در ابروی او پیوست

مدعی خواست که آید به تماشا گه راز

دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

امروز در آن کوش که بینا باشی

حیران جمال آن دل آرا باشی

شرمت بادا چو کودکان در شبها

تا چند در انتظار فردا باشی

حجاب چهره جان می شود غبار تنم

خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم

چنین فقس نه سزای چو من خوش الحانی است

روم به گلشن رضوان، که مرغ آن چمنم

عشق است هر چه هست بگفتیم و گفته اند

عشقت به وصل دوست رساند به ضرب دست

جز محبت هر چه بردم سود در محشر نداشت

دین و دانش عرضه کردم کس به چیزی برنداشت

ای به یادت تازه جان عاشقان

ز آب لطفت تر، زبان عاشقان

به امید تو من امیدها را

بر اوراق فراموشی نوشتم

من خاک ره آنکه ره کوی تو پوید

من کشته آن دل که گرفتار تو باشد

کوی جانان را که صد کوه و بیابان در ره است

رفتم از راه دل و دیدم که ره یک گام بود

شوق لبت برد از یاد حافظ

درس شبانه و ورد سحرگاه

گر به اقلیم عشق رو آری

همه آفاق گلستان بینی

بر همه اهل آن زمین به مراد

گردش دور آسمان بینی

آنچه بینی دلت همان خواهد

[...]

چشم را از غیر و غیرت دوخته

همچو آتش خشک و تر را سوخته

خاک درت بهشت من مهر رخت سرشت من

عشق تو سرنوشت من، راحت من رضای تو

دنیا و دین و جان و دل

از من برفت اندر غمت

جایی که سلطان خیمه زد

غوغا نباشد عام را

گر بی توام به دامن، نقد دو کون ریزند

دامان بی نیازی، بر این و آن فشانم