دلم ز چشمه آیینه تا وضو نکند

چو شانه دست به آن زلف مشکبو نکند

میکشان در بزم وصلت باده چون قسمت کنند

کاسه چشم مرا پیمانه حسرت کنند

شبی که ابر سیه، ماه را نقاب شود

نقاب خویش برافکن که ماهتاب شود

داغم که سر زلف توام زود شد از کف

آتش به دلم در زد و چون دود شد از کف

از بس که بی نصیب در ایام پیری ام

دارد عصا مضایقه در دستگیری ام

ستم کردم به خود کاین نفس بدخو را خورش دادم

ز بی عقلی، تمام عمر دشمن پرورش دادم

ز بس نومیدم از بیداد گردون

به کامم گشت و من باور ندارم

رخ نیفروخته در بزم، خراب تو شدم

پیش ازان دم که خوری باده، کباب تو شدم

چو نی باید درین باغ فنا دایم کمربستن

کمر تا می گشایی، بایدت بار سفر بستن

به شاخ گل تواند بلبل ما آشیان بستن

اگر چون دسته گل، دست گلچین را توان بستن

شد عیان بر همه کس بی سروسامانی من

چون سرزلف، مثل گشت پریشانی من

ناز بر اغیار کرد، من چه بنازم به او؟

او که نسازد به من، من چه بسازم به او؟

ملامتگو چه می‌گردد ز پی مجنون شیدا را؟

نسازد هیچ عاقل تنگ بر دیوانه صحرا را

عنان به دست شتاب است تا درنگ ترا

کسی چون صلح نفهمد زبان جنگ ترا

آنکه کرد از داغ دل، روشن چراغ لاله را

بر دل من کاش می‌افزود داغ لاله را

گر ز دل آهم نمی‌خیزد نه از افسردگی‌ست

دود دل بر سر نمی‌باشد چراغ لاله را

کی رسد هرگز گزند از چشم بد، خوب مرا

کز فروغ حسن نتوان دید مطلوب مرا

شعله، پردازد حدیث شوق من با صد زبان

چون بسوزد غیر پیش یار، مکتوب مرا

مانع گریه نشد چشم مرا دیدن تو

تاب خورشید کجا خشک کند دریا را

پرده بر داغ کشم چون روم از شهر برون

بر دل لاله چرا تنگ کنم صحرا را

کی به سودای دلم سلسله مویی برخاست

[...]

غم عشق تو در هر جا که محکم می‌کند پا را

بود اول حکایت این که جان خالی کند جا را

به جای لاله و گل دیده پرخون برون جوشد

بت من بر زمین هرجا گذارد آن کف پا را

یکی از رتبه اعجاز عشق این است خوبان را

[...]

همدرد زلیخا شده یعقوب وگرنه

کی این همه مهر است به فرزند، پدر را

چشم از مژه گو در کمرش پنجه مینداز

هرگز نکند شانه کسی موی کمر را

مست آن بزمم که خون دل شراب ناب اوست

مرغ آن باغم که پیکان غنچه سیراب اوست