ز ناله ام در و بام قفس نگارین است

ز گریه ام چمن روزگار رنگین است

خزان نسیم برون رانده ای است از چمنش

بهار نسخه آن پنجه نگارین است

به نامه حسرت آغوش خود چه بنویسم؟

[...]

هزار گرگ هوس در کمین عصمت توست

چه وقت رفتن صحرا و سیر و صحبت توست؟

ز خط مگوی برات مسلمی دارم

هنوز اول جوش بهار آفت توست

زبان تهمت یک شهر را سخن دادن

[...]

حیرتکده چشم مرا خواب ندیده است

افتادگی اشک مرا آب ندیده است

کم لاف ز همچشمی اش ای آهوی وحشی

این طرز نگه چشم تو در خواب ندیده است!

بر سبزه خط تکیه مکن موج سرابی است

هر حلقه پی رفتن حسن تو رکابی است

گر آه برآرد ز دل هر دو جهان دود

در پیش سیه مستی او دود کبابی است

اندیشه ز مستی نکند هر که شرابی است

کآبادی این طایفه موقوف خرابی است

آن را که به انگشت توان عیب شمردن

در عالم انصاف ز مردان حسابی است!

ارباب همم را چه غم از بی پر و بالی است؟

بال و پر این طایفه از همت عالی است

نفرین بود از دست دعا رزق بخیلان

تکبیر فنا فاتحه سفره خالی است

جز گوشه میخانه مرا جای دگر نیست

چون خم ز خرابات مرا پای سفر نیست

با تلخی هجران بسرآریم که نی را

جز بند گران حاصلی از قرب شکر نیست

چون آینه آب خضر زنگ نگیرد؟

[...]

جز نام تو بر لوح دلم هیچ رقم نیست

در نامه ما یک سر مو سهو قلم نیست

ما خود سر طومار شکایت نگشاییم

خودگوی، فراموشی احباب ستم نیست؟

بر نامه سودازدگان نکته نگیرند

[...]

ارباب حیا را لب نانی ز جهان نیست

روزی ز دل خود خورد آن را که زبان نیست

(یاری که نگیرد دلش از دوری منزل

در وادی تجرید به جز ریگ روان نیست)

در چشم و دل پاک ز دنیا خبری نیست

در عالم حیرت ز تماشا خبری نیست

آسوده بود سرو ز بی طاقتی آب

این سر به هوا را ز ته پا خبری نیست

هر کس طمع روی دل از مردم خس داشت

امید شکرخند گل از چاک قفس داشت

هر کس که درین دایره از ناموران شد

مانند نگین چشم به دست همه کس داشت

برگشت ز لب جان به تن خسته دگربار

[...]

زاهدان را گوشه خلوت بس است

عارفان را نشأه وحدت بس است

خاکساران بی نیازند از لباس

سایه را افتادگی زینت بس است

ای دل بی درد، آزادی بس است

این همه آزار ما دادی بس است

سرفرازی میوه آزادگی است

سرو خضر راه این وادی بس است

در چشم پاکبازان آن دلنواز پیداست

آیینه صاف چون شد آیینه ساز پیداست

غیر از خدا که هرگز در فکر او نبودی

هر چیز از تو گم شد وقت نماز پیداست

(هر چند جلوه او بیرون ازین جهان است

[...]

سرکشم ز ابر بهاری گذشته است

شراب من از خوشگواری گذشته است

چرا ابرویت چون هلالی نباشد؟

که عمرش به بیمارداری گذشته است

ای که گفتی نگاه خیره تو

پرده شرم از میان برداشت:

روی ازان روی می توان گرداند؟

چشم ازان چشم می توان برداشت؟

زهرست بی تبسم شیرین شراب تلخ

با بخت شور چند توان خورد آب تلخ

بی می نیم شکفته، همانا بریده اند

همچون پیاله ناف مرا با شراب تلخ

زلف مشکین تو سر در دامن محشر نهاد

خط گستاخ تو لب را بر لب کوثر نهاد

برنمی خیزد ز شور حشر، یارب بخت من

در کدامین ساعت سنگین به بالین سر نهاد

سرو را از جلوه مستانه از جا می‌برد

خنده او تلخ‌کامی را ز صهبا می‌برد

قسمت سوداگر بیت‌الحزن دست تهی است

صرفه سودای یوسف را زلیخا می‌برد

عقل را از مغز بیرون داغ سودا می‌برد

جذبه خورشید شبنم را به بالا می‌برد

نوبهار مغفرت از مشرب ما سرخ‌روست

ابر رحمت آب از پیمانه ما می‌برد