|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
پیشخان کاربر
|
|
اشعار و ابیات نشانشدهٔ کاربر
|
|
اعلانهای کاربر
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شمارهگذاری خطوط
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به موضوع طمع و امید اشاره میکند. هر فردی که به محبت و زیبایی دیگران طمع دارد، در دلش امید به خوشی و زیبایی را دارد. همچنین، کسانی که در جامعه مشهور و نامی میشوند، مانند نگینی ارزشمند در چشم دیگران به حساب میآیند. شاعر همچنین به احساس خود اشاره میکند که پس از رنج و خستگی، دوباره به زندگی و عشق میگردد و دیدن محبوبش را همچون آیینهای در نظر میآورد که آرامش و نشاط را به او برمیگرداند.
هوش مصنوعی: هر کسی که به دلخوشی دیگران امید داشته باشد، در واقع از مردم چیزی جز ضرر و خسارت نخواهد دید؛ اما کسی که شکر و شادی را از چاک قفس گل ببیند، امید میبندد و زیبایی را در دل خود دارد.
هوش مصنوعی: هر کسی که در این محیط به شخصیتهای بزرگ و مشهور تبدیل شود، مانند نگینی میدرخشد و همه به او توجه دارند.
هوش مصنوعی: پس از مدتی دوری، جانم دوباره به تن خستهام بازگشت تا اینکه چهره تو در آینه، جلوهگر شد و نفس را در من به تماشا نشاند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.