سر به پیرانه سر افشاند یقینی در عشق

ز آنکه در عشق تو دارد سر پر افشانی

هر جا که ز رخ پرده بر انداخته باشی

صد همچو مرا عاشق خود ساخته باشی

نیک و بد هر چه هست زان توایم

از کوی بتان با دل افگار برفتیم

و زجور فلک بی سر و سامان باشم

از کجروی چرخ بد اختر تا کی

پا از حد خود یک قدم افزون ننهی

از بهر طمع که روی زردی آرد

آواره ساخت عشق تو یکبارگی مرا

چگونه با دگران بینمش که نپسندم

غبار غیر ز غیرت بگرد دامانش

شب هجر است رحمی کن بر آی ای جان من از تن

دلم بدست تو مرغی است در کف طفلی

که نی کشد نه گذارد نه سازدش قفسی

نه دل بباغ کشد نی بلاله زار مرا

من وغم تو بعیش و طرب چکار مرا

آتشین لعلی که تاج خسروان را زیور است

اخگری بهر خیال خام پختن در سر است

انصاف بده ای فلک مینا فام

زین هر دو کدام خوبتر کرد خرام

خورشید جهانگرد تو از مطلع صبح

یا ماه جهانگرد من از جانب شام

ای فلک بیداد و بیرحمی بدینسان کرده ای

ای اجل ملک جهان را باز ویران کرده ای

کرده ای گاه از جفا حیران دل صد اهل دین

گه ز کین قصد هلاک مسلمان کرده ای

کرده بر جانها کمین بنهاده ای دام عنا

[...]

شب غم دیو باد آهم از جا برد گردون را

فرو برد اژدهای سیل اشکم ربع مسکون را

گر در غم عشق استوار آید دل

بر مرکب آرزو سوار آید دل

گر دل نبود کجا وطن سازد عشق

ور عشق نباشد بچه کار آید دل

سرو قدت جلوه کرد قد صنوبر شگست

لعل لبت خنده کرد قیمت گوهر شکست

هندوی دربان او چوب سیاست بقهر

از کف خاقان کشید بر سر قیصر شکست

ماند به نقطه دهنش در غبار خط

لیکن چو نقطه ای که بود در خط غبار

عیبم اینست کاز دیار ری ام

نه سمرقندی و بخارایی

یاوه گویان کاسه هر جابر

تره تر زنان بغرایی

که طفیلی خوان طفلانش

[...]

بتی کاز گل بود آزار پا در گشت بستانش

چسان در دیده خواهم با وجود خار مژگانش

تار طنبور که راز دل من میگوید

گوش کن گوش که از پرده ی سخن میگوید

چشمی بجهان نیست که حیران تو نیست

خورشید فلک چون مه تابان تو نیست

سر چشمه آب خضر ای غنچه دهن

چون لعل حیات بخش خندان تو نیست