سلطان ملک حسنی و من داد میکنم

دو لعل یار که با یکدیگر زبان دارند

حدیث کشتن ما هر دو در میان دارند

نشسته طوطی خط بر لب لعل شکر بارش

گشتیم از این واقعه بسیار پریشان

فکر سامان دارم و از یار دور افتاده ام

آری بدل نرفت کسی از دیار خویش

گر نباشد با منت مهر و وفا کاینهم خوش است

من بآنها پر مقید نیستم اینهم خوش است

گوشه میخانه جای با صفایی بوده است

بی تکلف گوشه میخانه جایی بوده است

اگر صد ره روم در کوی او نادیده دیدارش

دردها دارم که آگه نیستند از درد من

بوقت رحلتم چون ضعف برقوت شود غالب

من وچشم حمایت از علی بن ابی طالب

ز شربت خانه یسقون فیها تا شوی شارب

طلب سرچشمه آن، از علی بن ابی طالب

با بتان دل شرح درد بینوایی میکند

بینوایی از در دلها گدایی میکند

آشکارا کرده اشک دیده ام عشق نهان

وه! شده افسانه آخر در میان مردمان

تا باغ حسن تازه شد از نو بهار عشق

گل ها شکفت بر رخم از لاله زار عشق

نازکم کن به تبسم مکش ای یار مرا

پیش اغیار مکن بهر خدا خوار مرا

طمع زوصل بریدم به هجر خو کردم

وداع خوشدلی و ترک آرزو کردم

سیرتی گر هست خوبانرا بود بسیار خوب

ورنه صورت مینماید بر در و دیوار خوب

زلف خم در خم او دیدم و از کار شدم

بهر نثار برکف خود جان نهاده ایم

لعل لب تو جانا جامیست پر ز باده

یارب! بود که؟ بینم لب بر لبم نهاده؟

بی لب لعلت به بزمی جام نتوانم گرفت

با تو ای آرام جان آرام نتوانم گرفت

نشان دهند رقیبان مرا وفا از تو

ندیده ام من بیدل بجز جفا از تو

ای که گویی بمن آن عارض زیبا منگر

ای درد تو سرمایه ی درمان کسی

وی جمع ز تو دل پریشان کسی

فریاد ز دست تو که از سنگدلی

یکدم نکنی گوش بافغان کسی

گر رسد هر دم جفا، ز آن یار خوش میآمدم

هر چه از خوبان رسد بسیار، خوش میآمدم