سر زباده ی عشق بتی دگر گرم است

مرا خبر نه و در شهر این خبر گرم است

از جلوه ی آن قامت رعنا خبرت نیست

ای بی خبر ازعالم بالا خبرت نیست

پیشه ام عشق است و روز و شب در این اندیشه ام

بر نمیگردم از این اندیشه عاشق پیشه ام

من که چون مجنون دل از جان و جهان برکنده ام

پای بر سنگ ملامت میزنم تا زنده ام

باز آن شوخ مؤذن چو بقامت برخاست

و چه قد، آه چه قامت که قیامت برخاست

آنکه دو لعل لبش، روح روان منست

حقه یاقوت او جوهر جان منست

هر که او عاشق نمد مال است

بر سر کوی عشق پا مال است

باده لعل تو و حاصل میخانه یکی است

راحت جان و دوای دل دیوانه یکی است

من شمع جانگدازم تو صبح دلگشایی

سوزم گرت نه بینم میرم چو رخ نمایی

فدای سر و قدت جان من، جوانی من

مباد بی تو دمی عمر و زندگانی من

خطش که گرد رخ همچو ماه تابان است

نوشته سوره ی یوسف بخط ریحان است

به نو بهار رخت آفت خزان مرساد

غبار غم بتو ای سرو نو جوان مرساد

نام رقیب بر لب جانان من گذشت

واقف نشد کسی که چه بر جان من گذشت

به پیر خرد گفتم ای راه دیده

که چون بگذرم من از این پر خطر پل

سویم دید از شفقت و گفت با من

پس از فکر بسیار و چندین تعقل

توجه توجه توجه توجه

[...]

کو طبیبی که دوای دل زارم سازد

درد دل بشنود و چاره ی کارم سازد

زان بگلخن میروم کآنجا بود اسباب من

شعله الطایی و خاکستر بود سنجاب من

گر خنده نبودی که لب یار نمودی

اسرار معما ز دهانش که گشودی

در شام عید ساقی از غیر در فرو کن

دستی بعذر خواهی در گردن سبو کن

در پیش دست فیض رسان تو گاه جود

بحر محیط را نبود قطره ی وجود

طره ات مار خفته را ماند

چهره، ماه دو هفته را ماند