از هوای آن لب شیرین نباتی روز و شب

چون مگس خود را درون شهد ناب انداخته

عکس رخسار، آن پریرو، تا، در آب انداخته

از خجالت آب را در اضطراب انداخته

آه، گرم از دل دمادم می کشم

آه اگر در خانه افتد آتشم

رسوایی از این دامگه پر آشوب

بگذر که نه زشت ماند اینجا نی خوب

از حلقه زدن بر در دو نان جهان

مقصود مجوی و آهن سرد مکوب

بکش خنجر که جان بهر تو ای نامهربان دارم

تو خنجر در میان داری و من جان در میان دارم

رمضان خوش است ای دل که شبی به بینوایی

بدر سرایت آیم به بهانه گدایی

منکه حیران رخت با چشم گریان مانده ام

چشم چون بر دارم از روی تو، حیران مانده ام

از خیل بتان دلبر من آه بلایی است

در عشق مکن طعنه که دلخواه بلایی است

چون غنچه اهل دل همه در خون نشسته اند

نظاره کن که تنگدلان چون نشسته اند

ز سبزه گلرخ من بر سمن نقاب کشید

ز مشک ناب عجایب خطی بر آ ب کشید

زلفت شب سیاه و رخت روز روشنست

القصه زلف و روی تو روز و شب من است

زلف تو را برشته جان تاب میدهم

وز دیدن تو دیده ی خود آب میدهم

مرا چو مست به بینی مگو که بی خبر است این

که مست عالم عشقیم و عالم دگر ست این

کاکل مشک فشان بر قد نخل آسایش

همچو زاغی است که بر سرو بود مأوایش

خاکپایت که در این چشم است ما را گه در آن

بر مثال شیشه های ساعت و ریگ روان

در شب هجران چراغم غیر شمع ماه نیست

آنهم از بخت سیاهم گاه هست و گاه نیست

پر شد جهان ز قصه ماه تمام تو

خوبی چنانک ماه فلک شد غلام تو

باد هر برک گلی کاز گلستان می افکند

بلبلان را آتش اندر خانمان میافکند

خواهم که ای دیده که حیران نگاری باشی

هرزه گردی نکنی در پی کاری باشی

روز اجلم ناله نه از رفتن جان است

از یار جدا میشوم این ناله از آن است