کاین چنین عیش که امروز بود فردا نیست

یوسفی دارم که صبح از طلعتش دم میزند

که آه، این چه کس است؟ و که کشته است این را؟!

شبم فغان ز سپهر بلند میگذرد

ای سنگدل چه آه، نگاهی نمیکنی!

به گشت باغ تو را خوی که از جبین بچکد

گلاب گردد و از شرم بر زمین بچکد

کسان که از پی تعمیر کاخ و ایوانند

نشسته ای و مرانیم عمر کم شده است

نمیخواهم که دل در بند آن زلف دو تا افتد

مصاحب غم وهم صحبت الم شده است

قد تو عمر دراز من است و پیش رقیب

مانند الف میان جان جا دارد

بالای بتان بلای جانست ولی

دردی داریم و دیده گریانی

عشقی و چه عشق، عشق عالم سوزی

شیرین تر از این قصه کسی یاد ندارد

افروخته از شمع جمالت نظر ما

وز عاشق خویش خشمگین میگذرد

برجان من این عتاب امروزی نیست

در آن خانه و دیوار ز هم می ریزد

کعب انوار کسان خرد شمارند ولی

غلام او منم او می گریزد

شده چاک از غمت ای سیمتن پیراهن جانم

دی گذشت از نظرم چشم سیاه عجبی

کرد سوی من دلخسته نگاه عجبی

می شد آن شاه بتان لشکر دلها از پی

پادشاه عجبی بود و سپاه عجبی

دوای درد دل ریش از کجا طلبم

کجا روم ز که این درد را دوا طلبم

از قد خم شده و چهره ی زردم او را

میکند حلقه زرگوش گذار عجبی

یار بی مه رو منم عاشق زار عجبی

حال زار عجبی دارم و یار عجبی

بعد از وفات هر قلم استخوان ما

سر بسته نامه ایست ز درد نهان ما

بر آنم که از دلبران بر کنم دل

نه سهل است یا رب چنین کار مشکل

ای مصور یار تمثالینه صورت بیر مدون

زلف و یوز چکشک ولی تاب و طراوت بیر مدون

شراب عشق عجب شورشی بجان آورد

که هر چه در دل من بود بر زبان آورد

از بسکه رفته ام بر دلدار خویشتن

شرمنده ام ز رفتن بسیار خویشتن