اول قدم است اینکه در این راه نهادیم

بیک کرشمه پری پیکری ربود مرا

ندارد رحم بر سوز دل و چشم پر آب من

مرا آمد نصیب از عشق خوبان داغ نومیدی

نصیب کس مبادا یا رب این داغی که من دارم

مرا بباده بشویید چون هلاک شوم

بدین مگر ز گناهان خویش پاک شوم

بلبل بچمن گرید و من بر سرکویش

یا نامه ای ز جانب دلدار میرسد

صورت خوب تو داری طلب معنی کن

تا تو را پادشه صورت و معنی گویند

خال مشکینت که بر رخساره ی مهوش فتاد

فغان کاز آه نتوان داشتن خود را نگاه آنجا

با خودم هر لحظه یاد او بگفتار آورد

بدین صورت دهم تسکین دل دیوانه خود را

ز سنگ انداز او سنگی که جستی

محراب نه، ابروی بتان بود قضا کن

ای پیر گشته، بهر جوانان زره مرو

پای گل و خار نباشد عجب

تافت بر او پر تو صبح قدم

چو لاله با دل پر داغ و حسرت زین چمن رفتم

تو ای شاخ گل رعنا بمان باقی که من رفتم

چشم از ناز دمی باز نکردی هرگز

نظری سوی من از ناز نکردی هرگز

سنگ بیداد زدی بر سر اغیار و مرا

بچنین لطف سرافراز نکردی هرگز

چون کنم با تو عیان راز دل خویش که تو

[...]

ما را سریر سلطنت آن خاک در بس است

وز برق آه بر سر ما تاج زر بس است

ای دل کشیده دار چو عبدی عنان صبر

گر مهر مهوشان هوس است این قدر بس است

مژه مانع نشود اشک من محزون را

نتوان بست بخاشاک ره جیحون را

تو را در دیده جا کردم که از مردم نهان باشی

نه دانستم که آنجا هم میان مردمان باشی

نمیگویی حکایت با من و آنگه که میگویی

ز بس حسرت ندانم که با که میگویی، چه میگویی

تا بکی یار رقیب از بهر آزارم شوی

کی بود گر بهر آزارم دمی یارم شوی

منم جا داده در صحرای دل مشکین غزالی را

برآورده بخوناب جگر نازک نهالی را

دو دمسازیم ما و نی بکنج درد و غم با هم

که مینالیم از درد جدایی دمبدم با هم

آمد بهار و هر طرفی صوت بلبل است

ساقی بیار می که عجب موسم گل است

دست عشق آمد ز کوی عقل بیرونم کشید

موکشان در دشت غم پهلوی مجنونم کشید